"Bode Miller. Autobiografia wariata" Bode Miller, Jack McEnany

„Kłopoty bywają cenne, bo pozwalają docenić chwile szczęścia.”

Narciarstwo to sport, który wymaga czasu, poświęceń i wielu pokładów energii. Narciarstwo jest dyscypliną dość trudną i o ile podstawy załapie każdy głupi, o tyle doskonalenie techniki jest już trochę cięższe. Narciarstwo uczy nas pokory, a przede wszystkim wytrzymałości i odporności na ekstremalne warunki. Dwadzieścia stopni na minusie, porywisty wiatr, śnieżyca, czy mgła - prawdziwego narciarza nic nie zatrzyma.  Sport ten jest dyscypliną dość popularną, nawet w naszym kraju, wśród naszego rozleniwionego społeczeństwa. Tysiące, a może nawet i setki tysięcy fanów białego szaleństwa w weekend lub podczas ferii zimowych rusza na stok, ażeby nacieszyć się białym puchem i spędzić parę godzin na świeżym powietrzu, z dala od samochodowych spalin i miastowych dymów. A jednak, nie jest to sport taki jak skoki, bądź biegi narciarskie, gdzie mamy medalistów i zawodników światowej rangi. Puchar świata w narciarstwie alpejskim jest zdominowany przez Austriaków i Amerykanów. A nasi rodacy też zajmują w tej dyscyplinie pierwsze miejsca. Szkoda tylko, że od końca.

Bode Miller. Kto para się narciarstwem tak jak ja, na pewno słyszał to nazwisko. Amerykanin ze swoim własnym stylem jazdy, swego czasu triumfował w Pucharze Świata, zdobył też srebrne medale na igrzyskach w Salt Lake City. Człowiek z zasadami, który potrafi zaintrygować i zainspirować. W 2005 roku, czyli w okresie jego największej popularności wydał autobiografię. U nas, w Polsce, książka pojawiła się na księgarnianych półkach dopiero parę tygodni temu. Lecz lepiej późno niż wcale, prawda? 

„Żeby do kogoś dotrzeć, trzeba go najpierw poznać.”

Ciężko jest recenzować biografie lub autobiografie. Elementy, które zwykle są omawiane – fabuła, akcja i bohaterowie – tutaj odpadają. A pisać o czymś trzeba. Mogłabym zwyczajnie streścić książkę, lecz nie miałoby to większego sensu. W końcu mam Was zachęcić, ewentualnie zniechęcić do przeczytania danej lektury, a nie sprawić, że poznacie całą fabułę, w tym przypadku całe dzieciństwo i trochę dorosłego życia narciarza. Więc owa recenzja, a raczej luźna opinia i czcze gadanie, będzie o wszystkim. Trochę o mojej przygodzie z nartami, trochę o samej książce, jej wykonaniu i wszystkich błędach w niej zawartych. Nie zabraknie też omówienia zalety i oceny. Tak więc zapraszam!

Moja przygoda z narciarstwem rozpoczęła się w roku 2004. Jako mała siedmiolatka wraz z moją koleżanką i naszymi mamami rozpoczęłyśmy naukę. Szło kulawo, z roku na rok coraz lepiej. Jeździłam w prawie każdy weekend, a mój „styl” ewaluował do tego stopnia, że jako gimnazjalistka wyjeżdżałam z familią i znajomymi na obozy szkoleniowe. Łyknęłam techniki, dopracowałam ją z pomocą niezastąpionego rodziciela, a jazda zaczęła przynosić radość. Nawet nie pamiętam momentu, kiedy pokochałam ten sport. Choć bywa ciężko – mróz, mgła, ból nóg, czasami też i upadki. Jak w życiu – raz lepiej, a raz gorzej. Parę lat temu zaczęłam namiętnie oglądać zawody pucharu świata, więc nazwisko Miller jest mi znane. Mimo, że od zawsze kibicuję Austriakom to jego postać mnie zaintrygowała. Kiedy ujrzałam zapowiedź tej autobiografii wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Pełna pozytywnych przeczuć rozpoczęłam lekturę i już od początku towarzyszyło mi uczucie rozczarowania. Bo miało być fenomenalnie, a wyszło trochę średniawo. 

Największym mankamentem tej książki jest brak chronologii. Próbowałam na siłę się jej doszukiwać, co tylko utrudniło mi lekturę. Bode Miller miesza z wydarzeniami – z okresu dzieciństwa przechodzi do dorosłości, po czym znowu wraca do czasów, kiedy był małym bachorem. Dla mnie wydarzenia opisane w biografii muszą być ułożone chronologicznie. I koniec kropka. Jeśli książka nie spełnia tego warunku, według mnie, jest skazana na porażkę. Kolejnym minusem jest treść. Może i nie wszystko mi się nie spodobało, lecz liczyłam na to, że więcej będzie o stylu i samej jeździe. A Czytelnik ma do czynienia z dzieciństwem narciarza (swoją drogą świetna sprawa, też bym tak chciała!) i jego życiem. Nie jest to tak do końca złe, ale nie tego oczekiwałam. Na domiar złego niektóre frazesy są cały czas powtarzane, w kółko omawiane jest to samo.  Jak widzicie, moi drodzy, nie jest tak kolorowo i wesoło. Na niecałych 250. stronach znalazło się sporo błędów i elementów, które zawiodły moje oczekiwania.

Lecz „Autobiografia wariata” to przede wszystkim książka pełna humoru. Już sam tytuł wskazuje na to, że przy tym czytadle żaden fan narciarstwa nie będzie się nudzić. Od pierwszego rozdziału nieprzerwanie się szczerzyłam i wybuchałam śmiechem. Niektóre sytuacje są tutaj przedstawione po prostu nieprawdopodobne i aż ciężko uwierzyć, że rzeczywiście miały miejsce. Najbardziej zachwyciła mnie filozofia życiowa Bode’go. W jego myśleniu jest sporo racji i całym sercem utożsamiam się z jego poglądami. Książka jest dość przeciętna, lecz dzięki niej możemy poznać Millera nie jako narciarza z telewizyjnego pudła, a jako człowieka z krwi i kości – z problemami, wspomnieniami i planami. Miło przy niej spędziłam czas, uśmiałam się co nie miara i obejrzałam zdjęcia z dzieciństwa mężczyzny. Mimo, że narciarstwo jest w Polsce sportem dość rozpowszechnionym to obok nadętych poradników nie znajdziemy żadnej autobiografii słynnego narciarza, czy narciarki (bynajmniej ja takowej lektury nie widziałam).  Dlatego też polecam wszystkim miłośnikom dwóch desek, lecz od razu zastrzegam, że cudu po tej książce oczekiwać nie można.

MOJA OCENA

6/10

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu SQN!